Mecnûn’un Duası

“Leylâ’nın Mecnunu” diye meşhur olan Kays, aynı zamanda güçlü ve duygulu şiirleriyle tanınır. Bilindiği gibi komşu kızı Leylâ ve Mecnun, çocukluk yaşlarında koyun çobanlığı yaptıkları sırada safiyetle birbirlerine gönül vermişlerdi. Fakat büyüdükleri zaman, Leylâ’nın babasının kaba muhalefetiyle bu gençler engellenmiş ve bir daha buluşamayıp hasret içinde yaşamışlardı. İşte Mecnun bazı beyitlerinde, o çocukluk günlerinin hasretini şöyle dile getirir:

“Gönül verdim Leylâ’ya alnında sarkık saçlar,

Yoktu yaşıtlarının göğsünde kabartılar.

İkimiz çocuk iken güderdik kuzuları,

Keşke büyümeseydik bugün biz ve kuzular!”

Aşk derdinden kurtulması için babası Mecnun’u  Kâbe’ye götürür, orada dua etmesini ister. Mecnun ise Kâbe örtüsüne yapışarak -Fuzulînin ifadesiyle- şöyle bir dua eder:

“Ya Rab belây-yı aşk ile kıl aşina beni,

Bir dem belâ-yı aşkdan etme cüdâ beni!”

Nihayet şiddetli aşkla çöllere düşüp hayvanlar arasında yaşayan Mecnun, çektiği hasret ve ızdırabın sonunda, genç yaşında bir vadide vefat eder. (Allah rahmet eylesin.) Başta gençler olmak üzere onu seven herkes ağlayarak cenazesine koşar. Leylâ’nın babası da, Mecnun’un son halini görünce, “böyle olacağını bilseydim, Leylâ’yı ondan ayırmazdım” diyerek ağlar. Çilekeş Mecnun’un cansız bedenini çevirince bir bez parçasında şu yazıyı bulurlar:

“Ey halimize rıza göstermeyen ihtiyar,

Bedbaht ol hayatında olmayasın bahtiyar.

Beni mutsuz ettiğin ve terkettiğin gibi,

Bedbaht ol! Şaşkınım ben şaşkınlarla bir ayar.”

el-Eğânî; eş-Şi’ru ve’ş-Şuarâ; ez-Zehebî, Siyeru A’lâmi’n-Nübelâ; en-Nücûmu’z-Zâhire; Hızânetü’l-Edeb.